Biuro prasowe Episkopatu Polski poinformowało, że ukazało się polskie tłumaczenie noty watykańskiej Dykasterii Nauki Wiary pt. "Gestis verbisque" podpisanej przez jej prefekta kard. Victora Manuela Fernandeza i sekretarza sekcji doktrynalnej ks. Armando Matteo.

W nocie zaznaczono, że "bycie szafarzem łaski Bożej nie oznacza przywłaszczania jej sobie, ale uczynienie siebie samego narzędziem Ducha w przekazywaniu daru Chrystusa paschalnego". "Tak jak w przepowiadaniu Kościół musi zawsze wiernie głosić Ewangelię Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, tak w gestach sakramentalnych musi strzec zbawczych gestów, które powierzył mu Jezus" - podkreślono w dokumencie.

Wskazano, że "materia i forma, ze względu na ich zakorzenienie w Piśmie Świętym i tradycji, nigdy nie zależały ani nie mogą zależeć od woli jednostki lub pojedynczej wspólnoty". Zwrócono uwagę, że w przypadku niektórych sakramentów materia i forma zostały "zasadniczo zdefiniowane od samego początku, tak, że ich ustanowienie przez Chrystusa jest od razu widoczne".

"W odniesieniu do wszystkich sakramentów - zachowanie materii i formy zawsze było wymagane dla ważności celebracji, ze świadomością, że arbitralne zmiany jednej i/lub drugiej – których powaga i siła unieważniająca musi być za każdym razem ustalona – zagrażają skutecznemu udzielaniu łaski sakramentalnej, z oczywistą szkodą dla wiernych" - czytamy w nocie. Dodano, że zarówno materia, jak i forma, określone w Kodeksie prawa kanonicznego są ustanowione w księgach liturgicznych promulgowanych przez kompetentną władzę, których zapisy muszą być wiernie przestrzegane, bez +dodawania, ujmowania ani zmieniania czegokolwiek+".

Podziel się cytatem

Zaznaczono, że szafarz sprawujący sakrament musi mieć "intencję czynienia przynajmniej tego, co czyni Kościół", zaś to, co czyni Kościół, "jest tym, co ustanowił Chrystus" i "przyczynia się do uczynienia działania sakramentalnego przedłużeniem zbawczego dzieła Pana".

Zwrócono uwagę, że poza przypadkami wyraźnie wskazanymi w księgach liturgicznych, "prawo kierowania sprawami liturgii należy wyłącznie do władzy Kościoła", którą, w zależności od okoliczności, posiada biskup, lokalna konferencja biskupów oraz Stolica Apostolska.

"Zmiana formy sprawowania jakiegokolwiek sakramentu z własnej inicjatywy stanowi nie tylko nadużycie liturgii, rozumiane jako przekroczenie normy stanowionej, ale raną (vulnus) zadaną w danym czasie wspólnocie Kościoła i rozpoznawalności działania Chrystusa, mogącą w skrajnych przypadkach sprawiać, że sakrament będzie nieważny, ponieważ natura działania służebnego wymaga, by wiernie przekazać to, co się otrzymało" - napisano w nocie.(PAP)