Reklama

Niedziela na Podbeskidziu

Siostra silniejsza od czołgów

Siostra i proboszcz katowickiej katedry

MR

Siostra i proboszcz katowickiej katedry

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Opowiem wam historię o kobiecie niezwykłej. Kobiecie pełnej charyzmy i wielkiego zaufania, a jednocześnie twardo stąpającej po ziemi. O siłaczce noszącej na własnych barkach stal i materiały budowlane, opiekującej się wojennymi sierotami i dającej arabskim chrześcijanom wiarę w lepsze jutro. Opowiem o elżbietance, siostrze Rafale Włodarczyk (lat 82), która mimo wielu przeszkód wybudowała dwa sierocińce: w Jerozolimie na Górze Oliwnej i w Betlejem w Autonomii Palestyńskiej. To za jej sprawą o Polakach w ziemi judzkiej mówi się z uznaniem i w ten sposób: „Rozbierz Polaka i wywieź go nago na pustynię. Po kilku dniach przyjedź w to miejsce, a zobaczysz go dobrze ubranego, mieszkającego w schludnym domku, a na dodatek karmiącego okoliczną biedotę.” Z ust Żyda, czy to aby nie komplement?

Po izraelsko-arabskiej sześciodniowej na ulicach Jerozolimy i wokół niej, pełno było osieroconych arabskich dzieci. Niektóre zgubiły się rodzicom w trakcie działań zbrojnych, inne, w ich wyniku straciły rodziców bezpowrotnie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Te dzieci mieszkały w zaułkach ulic, albo na cmentarzach. Żywiły się resztkami żywności, myszkowały w śmieciach, pracowały ponad miarę swojego wieku. Nie miałam dla nich pomieszczenia, lecz mimo to wraz z współsiostrami postanowiłyśmy je przygarnąć - wspomina s. Rafała Włodarczyk.

Reklama

Na początku domem dla dzieci ulicy stało się kilka wynajętych pokoi. Na jedzenie dla swoich podopiecznych siostry zarabiały grając na gitarze i śpiewając polskie piosenki. Na ten rodzaj kolekty pozytywnie odpowiedzieli zarówno rodacy pielgrzymujący do Ziemi Świętej, jak i zwykli przechodnie.

- Ta gitara nie miała tylu strun, co trzeba. Do dziś trudno mi więc powiedzieć, czy ludzie dający nam pieniądze myśleli o sierotach, na które zbierałyśmy, czy też o tym, abyśmy już przestały śpiewać - mówi elżbietanka.

Uliczne występy były dobrym pomysłem na to, aby zadbać o dzień dzisiejszy, o żywność, odzież i o zakup przyborów szkolnych. Nie były jednak na tyle dochodowe, aby zakonnice mogły z nich odłożyć na czynsz. Gdy termin uregulowania należności nieuchronnie się zbliżał, pomyślały, że tego dnia wyślą dzieci do szkoły, a same „rozpłyną się w powietrzu”. Elżbietanki nie zrealizowały swego planu, bo Pan Bóg w samą porę przysłał im swego posłańca. Gdy kwestowały na ulicy, zatrzymał się koło nich mercedes. Z auta wyszedł dystyngowany mężczyzna i zapytał, czy są polskimi zakonnicami. Gdy padła odpowiedź twierdząca, mężczyzna zadał jeszcze jedno pytanie, czy opiekują się wojennymi sierotami, a gdy przytaknęły, wyjął kopertę, wręczył im, wsiadł do samochodu i odjechał. W kopercie było tysiąc dolarów, co rozwiązywało wszystkie ówczesne kłopoty elżbietanek.

Dom na Górze

Reklama

Zaczęło się od podarowanej parceli na Górze Oliwnej. - W Jerozolimie ziemię kupuje się na centymetry. Jest taka droga. Na dodatek, przy jej zakupie pierwszeństwo ma Żyd. A tu taka darowizna nam się przydarzyła. Otrzymałyśmy kawałek ziemi i jaskinie. No i zaczęłyśmy budować bez zezwolenia, bo te, mimo naszych starań, jakoś nie mogło do nas trafić - opowiada s. Rafała Włodarczyk.

Budowa zakonnego sierocińca, umiejscowionego na dodatek na wzniesieniu górującym nad Starym Miastem, nie mogła pozostać niezauważona. O rozbiórce, czy pozostawieniu go w dotychczasowym stanie, miał zadecydować sąd. Na rozprawach pojawiało się masę ludzi, którzy dopingowali elżbietanki. Ostateczny wyrok był dla sióstr korzystny. - Nie dam zgody na rozbiórkę sierocińca, bo te siostry i te dzieci mają prawo tu żyć - powiedział sędzia i dodał: - Proszę siostrę Rafałę Włodarczyk o zabranie głosu. Zakonnica skwitowała ostateczny werdykt jednym zdaniem: „Niech Panu Bogu Najwyższemu będą dzięki”. Za nią powtórzył je sędzia.

- Po jakimś czasie dowiedziałam się, że ten człowiek stracił swoją posadę w Jerozolimie i został przeniesiony na prowincję - wspomina elżbietanka.

Zasądzony wyrok zabraniał ciągnięcia budowy wzwyż, ale nie wszerz. To „niedopatrzenie” od razu zostało wykorzystane. Prace budowlane znów nabrały tempa, tyle, że były prowadzone bardziej dyskretnie, niekiedy wręcz konspiracyjnie. Pod osłoną nocy, pięć ton stali siostry wniosły na własnych barkach, aby kontynuować swe dzieło. Podobnie transportowały inne materiały budowlane. Ostatecznie w 1967 roku otwarto Dom Pokoju (Home of Peace) na Górze Oliwnej w Jerozolimie, przez który, do dnia dzisiejszego przeszło kilkaset dzieci.

Przez wojskowe zasieki

Reklama

Ariel Szaron, lider prawicowej partii, w 2000 roku złamał niepisaną umowę i wszedł otoczony swymi ochroniarzami na teren dawnej świątyni jerozolimskiej, gdzie stoją obecnie dwa meczety. Jego zachowanie doprowadziło muzułmanów do wściekłości i, jak łatwo się domyśleć, przez Ziemię Świętą przetoczyła się fala rozruchów. Z miesiąca na miesiąc przybierały one na sile. Wtedy to właśnie w ramach akcji odwetowej wojsko żydowskie otoczyło kordonem Betlejem i zaczęło zaprowadzać swoje porządki. Nikt do miasta nie mógł wejść ani z niego wyjść. Nikt oprócz siostry Rałały.

Tuż przed rozpoczęciem przez Izrael akcji militarnej, nieświadome niczego siostry zawiozły kilkoro dzieci do ich matki do Betlejem. Zbliżała się właśnie Wielkanoc. Raptem kilka dni później zadzwoniła do nich zrozpaczona kobieta, która błagała siostry, aby jak najszybciej przyjechały po dzieci. - Tu jest wojna - krzyczała do słuchawki. Zaraz po Świętach do Betlejem ruszyła s. Rafała, a wraz z nią, zakonna współtowarzyszka. Obie wyposażone były w krzyż i flagę watykańską. Nieco wcześniej w tym samym kierunku skierowała się z Jerozolimy wielka manifestacja, która próbowała wymusić na Żydach zakończenie blokady miasta. Jak relacjonował elżbietankom jej uczestnik, skończyło się na okrzykach, połamaniu przez żołnierza izraelskiego niesionego przez demonstrantów krzyża i na natychmiastowym nakazie opuszczenia strefy zmilitaryzowanej. Przed elżbietankami wojskowy kordon próbowali jeszcze sforsować dziennikarze, ale jak się okazało, byli równie nieskuteczni w swych poczynaniach, co demonstranci. Bóg tego dnia był przychylny tylko dla polskich zakonnic.

Reklama

- Gdy przechodziłyśmy obok grupy dziennikarzy, powiedzieli nam: „Po co się tam pchacie. I tak was nie przepuszczą”. Początek rzeczywiście nie był zachęcający. Wyleciał do nas młodzian z automatem i kazał zawrócić. Tłumaczyłyśmy mu, że idziemy po dzieci, ale nic do niego nie trafiało. W końcu mówię do niego, że jest za niski stopniem, żeby o takich sprawach decydować i wysłałam po kogoś starszego szarżą. Poszedł, ale zanim to zrobił, zadbał o zastępcę, który trzymał nas na muszce. Może mu się z terrorystkami kojarzyłyśmy, trudno powiedzieć. Po chwili wrócił ze swoim przełożonym, który okazał się być młodszy od niego o kilka lat. Wymiana argumentów zaczęła się od nowa. W końcu coś mnie tknęło i mówię: „zapytaj dziadków na temat obozów koncentracyjnych, na temat dzieci, którym nikt podczas wojny nie udzielił pomocy”. Tyle wystarczyło. Widzę, a ten chłopak blednie i rzuca: Idźcie! No to poszłyśmy. Po drodze naliczyłyśmy trzydzieści czołgów i przed każdym odmówiłyśmy egzorcyzm: „Niech ucieka duch nieczysty”. Żołnierze widząc jakieś stare babki mruczące coś pod nosem, albo się odwracali, albo wchodzili do czołgów. Może brali nas za czarownice. W każdym bądź razie odnalazłyśmy dzieci i bezpiecznie wróciłyśmy z nimi do Jerozolimy - wspomina s. Rafała.

Nowe perspektywy

Po 45 latach od wzniesienia Domu Pokoju na Górze Oliwnej, elżbietanki realizują obecnie swój kolejny bliźniaczy projekt. W chrześcijańskiej dzielnicy Betlejem zbliża się do końca budowa drugiego Home of Peace. Do nowego sierocińca przygarniane są dzieci z rodzin biednych, niepełnych, dysfunkcyjnych. Siostry zapewniają im edukację i normalną egzystencję. W budynku tworzą też zalążek szkoły katolickiej.

- Chrześcijanie mieszkający w Autonomii Palestyńskiej znajdują się w potrzasku. Szkoły państwowe są tu muzułmańskie i dzieci chrześcijan poddawane są indoktrynacji. W nich mówi się o Mahomecie, a nie o naszej religii. Z takich szkół musimy je szybko wyciągać. Tutaj dobrze wiemy, że edukacja kosztuje i że świeckich nauczycieli trzeba opłacać, aby cieszyć się odpowiednimi efektami - trzeźwo patrzy na życie s. Rafała.

Jak mówi elżbietanka, praca z podopiecznymi to jednak nie tylko dbałość o edukację. Dzieci, które trafiają do Domu Pokoju muszą przejść długą drogę, aby na jej końcu doświadczyć tego, czym jest normalność. Zaszłości, które trzeba u nich poprawić, jest bardzo dużo. Te, które tu przychodzą nie potrafią się wspólnie bawić, egzystować w grupie, a nawet należycie zadbać o własną higienę. - W czasach upałów, gdy temperatura jest bardzo wysoka, Izrael potrafi wstrzymać na dwa, trzy tygodnie dostarczanie wody na tereny Autonomii Palestyńskiej. W takich sytuacjach nikt nie myśli o jej innym, niż spożywczy, przeznaczeniu. Nie ma więc co się dziwić, że dzieci, które przygarniamy, mają problemy z higieną i nie potrafią się dobrze umyć - mówi elżbietanka.

Jak ławo się domyślić wyzwanie związane z nauką operowania mydłem, jest najprostszym z tych, przed którymi stoją zakonnice. To, z czym muszą się one rzeczywiście zmierzyć, dotyczy zmiany mentalności więźnia. Betlejem jest bowiem więzieniem bez dachu, miejscem, z którego bez izraelskiego zezwolenia nie można wyjechać. Najważniejszym zadaniem, jakie stoi przed elżbietankami to budzenie aspiracji wśród młodych ludzi systematycznie gniecionych przez politykę. Patrząc na realizowane przez siostrę Rafałę Włodarczyk inicjatywy, wydaje się, że i z tym sobie poradzi, z Bożą i ludzką pomocą.

Podziel się:

Oceń:

2013-05-09 14:52

[ TEMATY ]

Wybrane dla Ciebie

Cały świat życia konsekrowanego

Niedziela sandomierska 5/2015, str. 6

Archiwum

Z ks. Leonem Siweckim, dogmatykiem, wikariuszem biskupim do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, rozmawia ks. Adam Stachowicz

Więcej ...

Święty, który uprawiał Europę

Św. Benedykt z Nursji, jak przypomniał Benedykt XVI, jest zasadniczym
punktem odniesienia dla jedności Europy

Fresk Fra Angelico przedstawiający św. Benedykta z Nursji

Św. Benedykt z Nursji, jak przypomniał Benedykt XVI, jest zasadniczym punktem odniesienia dla jedności Europy

Żył 67 lat. Należy do świętych o ogromnej popularności. Został ogłoszony patronem Europy, ponieważ dobrze przysłużył się nie tylko chrześcijaństwu, ale też szeroko rozumianej kulturze.

Więcej ...

Open Doors: w 78 krajach prześladowanych jest 380 mln chrześcijan

2025-07-11 20:33

Adobe Stock

Z szacunków organizacji Open Doors wynika, że obecnie w 78 krajach prześladowanych jest 380 mln chrześcijan. Według Światowego Indeksu Prześladowań w 2025 r. w 50 krajach poziom prześladowań jest wysoki bądź ekstremalnie wysoki. Pierwsze miejsce w rankingu zajęła Korea Północna, drugie - Somalia, trzecie - Jemen.

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Najmodniejsze firany gotowe 2025 – te wzory i tkaniny...

Wiadomości

Najmodniejsze firany gotowe 2025 – te wzory i tkaniny...

Austria: Kościół sprzedaje kolejne świątynie

Kościół

Austria: Kościół sprzedaje kolejne świątynie

W Kościele nikt nie jest sam

Wiara

W Kościele nikt nie jest sam

Z medalikiem św. Benedykta w życie

Święci i błogosławieni

Z medalikiem św. Benedykta w życie

Zmiany kapłanów 2025 r.

Kościół

Zmiany kapłanów 2025 r.

Watykan: zmiany w nuncjaturach, w tym w Warszawie

Kościół

Watykan: zmiany w nuncjaturach, w tym w Warszawie

Dziewczynka, która przebaczyła swemu zabójcy

Święci i błogosławieni

Dziewczynka, która przebaczyła swemu zabójcy

Zmarł bp Władysław Bobowski

Kościół

Zmarł bp Władysław Bobowski

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Wiara

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką