Marsz równości, czyli „tęczowa”, momentami obsceniczna maskarada – z jednej strony. Agresywny tłum „kiboli” i „narodowców” – z drugiej. I już można napisać „raport z oblężonego miasta”, przy okazji paskudnie zawłaszczając tytuł utworu poety. Już można rozmyślnie kłapać, czyim to „patronem” jest „władza” i jaką w związku z tym stanowi tragedię dla świata „postępu” i „światłych” rodaków. A potem można cytować zagraniczne media, które chętnie zestawiają w jednym szeregu kiboli, nacjonalistów i zwykłą chuliganerię z... katolikami, złowrogą kontrmanifestację z... piknikiem rodzinnym.

W Białymstoku miało być homofobicznie i drastycznie. Gdyby kibole i nacjonaliści się nie pojawili, należałoby ich „wymyślić”. Gdyby kontrmanifestanci byli zbyt łagodni, należałoby ich sprowokować, a najlepiej dać się pobić.

Prowokacja się nie udała. Władza jasno powiedziała, że ci, którzy rzucali kamieniami, zostaną ukarani. Pozostaje pytanie: Co z tymi, którzy kamieniami może nie rzucają, ale coraz nachalniej domagając się praw im nieprzysługujących, godzą w moralność, ład społeczny i poczucie przyzwoitości?