Już po raz 112. obchodzimy Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. W tym roku hasłem przewodnim jest wezwanie „Życzliwymi bądźmy”, zaczerpnięte z Dziejów Apostolskich (27, 18 – 28, 10).

Ten szczególny tydzień w roku przypomina nam, że jako chrześcijanie pielgrzymujemy razem, z braterską życzliwością i w duchu dialogu, który zakłada otwartość i dobrą wolę. Zdajemy sobie sprawę z tego, że w dzisiejszych czasach nie wystarczy już wzajemna akceptacja między Kościołami. Jezus oczekuje od nas czytelnego znaku jedności, którym jest wspólne świadectwo chrześcijan, szczególnie wobec wzmagającej się obojętności i walki z chrześcijaństwem.

Ekumenizm należy do priorytetów duszpasterskich Kościoła katolickiego, gdyż brak jedności podważa jego wiarygodność. Drogi ekumenicznej nie należy jednak rozumieć w kategoriach politycznych – jako umiejętności negocjowania i osiągania kompromisów. Ekumenizm nie jest nawracaniem na „naszą wiarę”, choć nie neguje prawa człowieka do nawrócenia, pojmowanego również jako zmiana wyznania (konwersja). Nie jest on szukaniem zwycięstwa własnego Kościoła nad innym Kościołem, czyli nie chce doprowadzić do jedności wszystkich przez dominację jednego. Nie jest też jakąś nową taktyką zdobywania przyjaciół. Ekumenizm nie przemilcza prawdy, by łatwiej pozyskać rozmówcę.

Święty Jan Paweł II wielokrotnie powtarzał, że ekumenizm jest drogą Kościoła, z której nie ma już odwrotu. Wspólne modlitwy wyznawców Chrystusa są nie tylko doskonałą sposobnością, by dostrzec innych chrześcijan żyjących w tej samej społeczności, ale nade wszystko wezwaniem do głębszego umiłowania Chrystusa, w którym wszyscy stanowimy jedno. Choć niekiedy mamy inne tradycje, inny styl myślenia, to jednak czujemy się wszyscy wezwani do ściślejszego zjednoczenia z Chrystusem.

W różnych wyznaniach chrześcijańskich można odkryć duchowe bogactwo, płynące z jednej wiary, którym trzeba się dzielić. Świadectwem prawdziwości wiary w dzisiejszym świecie ateizmu i odchodzenia z Kościoła jest nasza jedność. Ekumenizm nie jest też „zdradą prawdziwej wiary”, lecz odważnym potwierdzeniem wiary wszystkich noszących zaszczytne imię: chrześcijanie.

Centrum prawdziwego ekumenizmu jest wiara. Bez niej cały ruch ekumeniczny zostałby sprowadzony do jakiejś formy „umowy społecznej”. Benedykt XVI

Choć podziały między nami wciąż się utrzymują, to jednak przez ekumeniczne inicjatywy możemy przekraczać linie oddzielające poszczególne wyznania. Życie w różnorodności i wierność pragnieniu Chrystusa, aby Jego uczniowie pozostawali w jedności, to niewątpliwie wielkie zobowiązanie. Przypomniał o tym papież Franciszek: „Biorąc pod uwagę ciężar antyświadectwa podziału między chrześcijanami, zwłaszcza w Azji i Afryce, szukanie dróg jedności staje się pilne” (Evangelii gaudium, 246). Dziś wielu znawców tematyki zauważa, że Franciszek rozbudził nowe nadzieje związane z dialogiem ekumenicznym.

Mimo że na drodze do jedności znajdujemy często uprzedzenia i krytykę, to jednak nie możemy z niej zejść. Zaangażowanie ekumeniczne jest koniecznością płynącą z wiary, gdyż jest odpowiedzią na modlitwę Jezusa, który prosi Ojca, „aby wszyscy, byli jedno” (J 17, 21). Dążenie do jedności podzielonych chrześcijan jest nie kościelną dyplomacją, lecz kwestią wierności Chrystusowi.