Seksualność jest jednym z wymiarów osoby, bowiem każdy człowiek jest obdarzony i naznaczony płcią. Seksualność jest modalizacją osoby ludzkiej, gdyż przenika ona człowieczeństwo mężczyzny i kobiety, dotykając głębokiego centrum osoby jako takiej. Wymiar płciowy bytu ludzkiego - męskość i kobiecość jest więc konstytutywnym wymiarem ludzkiej osoby.

Prawda i etos ludzkiej seksualności pozwalają dostrzec różnicę między seksualnością mężczyzny i kobiety: konfiguracja chromosomowa, morfologia anatomiczna i cielesna, cechy psychologiczne i emocjonalne itd. Kościół z całą stanowczością głosi wbrew ideologii gender, że „każdy człowiek, mężczyzna i kobieta, powinien uznać i przyjąć swoją tożsamość płciową. Zróżnicowanie i komplementarność fizyczna, moralna i duchowa są ukierunkowane na dobro małżeństwa i rozwój życia rodzinnego. Harmonia małżeństwa i społeczeństwa zależy częściowo od sposobu, w jaki mężczyzna i kobieta przeżywają swoją komplementarność oraz wzajemną potrzebę i pomoc” (Katechizm Kościoła Katolickiego nr 2333). Kościół naucza, że prawda o tożsamości płciowej jest nieodzowna, „gdyż jest obiektywnym warunkiem zbudowania przez mężczyznę i kobietę związku małżeńskiego” (Papieska Rada Iustitia et Pax, Kompendium społecznej nauki Kościoła, nr 224).

Prawda i etos ludzkiej seksualności pozwalają także dokonać istotowego rozróżnienia między seksualnością ludzką a zwierzęcą. Bowiem Ludzka seksualność służy nie tylko prokreacji, ale także miłości, której jest znakiem. W związku z tym faktem Jan Paweł II napisze w adhortacji Familiaris consortio, że „płciowość, poprzez którą mężczyzna i kobieta oddają się sobie wzajemnie we właściwych i wyłącznych aktach małżeńskich, nie jest bynajmniej zjawiskiem czysto biologicznym, lecz dotyczy samej wewnętrznej istoty osoby ludzkiej jako takiej. Urzeczywistnia się ona w sposób prawdziwie ludzki tylko wtedy, gdy stanowi integralną część miłości, którą mężczyzna i kobieta wiążą się z sobą aż do śmierci” ( nr 11).

W ramach integralnej antropologii łatwo jest dostrzec jednoczący wymiar seksualności ludzkiej. Rozróżnienie płciowe (kobiecość i męskość) pozostaje w służbie komunikacji międzyosobowej. Ta dwubiegunowość płciowa wskazuje na wzajemną komplementarność mężczyzny i kobiety, która jest ukierunkowana na międzyosobową komunikację, tzn. na odczuwanie, wyrażanie i przeżywanie miłości ludzkiej oraz pokonywanie „pierwotnej samotności”.

Kościół świadomy zawirowania wokół tożsamości płciowej współczesnego człowieka nawołuje do pogłębionego rozumienia męskości i kobiecości w kontekście tajemnicy osoby. Wie bowiem, że tożsamość mężczyzny zależna jest od tożsamości kobiety i odwrotnie oraz jest świadomy i tego, że ani kobiecość, ani męskość nie wyczerpują tajemnicy ludzkiej osoby. Także poziom więzi społecznych zależny jest od relacji w małżeństwie i rodzinie. Dlatego w tym kontekście naucza o tzw. antropologii wzajemności, która wskazuje na obustronne znaczenie mężczyzny dla kobiety i kobiety dla mężczyzny.

Ludzka seksualność zwrócona jest ku płodności - prokreacji, tj. poczęciu nowej osoby ludzkiej. Karol Wojtyła w etycznym Miłość i odpowiedzialność bardzo mocno podkreślał w tym kontekście różnicę pomiędzy rozrodczością, która wiąże się z biologiczną płodnością dojrzałej jednostki danego gatunku, a rodzicielstwem rozumianym jako fakt wewnętrzny, proces świadomości i wyboru woli związany z małżeństwem, a w szczególności z seksualnym aktem małżeńskim. W związku z powyższą uwagą już jako papież przypominał o współpracy człowieka z Bogiem w dziele powoływania do życia nowych istot ludzkich, pisząc w Liście do rodzin, że „ludzkie rodzicielstwo jest biologicznie podobne do prokreacji innych istot żyjących w przyrodzie, ale istotowo jest podobne - ono jedno - do Boga samego. Takie właśnie rodzicielstwo stoi u podstaw rodziny jako ludzkiej wspólnoty życia: jako wspólnoty osób zjednoczonych w miłości” (nr 6).

Podsumowując powyższe refleksje można stwierdzić, że prawda o ludzkiej seksualności domaga się tego, aby była przeżywana przez osoby na sposób ludzki, ze świadomością jej celowości. Dlatego Kościół naucza o potrzebie integracji seksualności w osobie, tzn. podporządkowania dynamizmów somatyczno-fizjologicznych i emocjonalno-psychicznych dynamizmom duchowym: rozumowi i wolnej woli. Ten proces wiąże się z odpowiednim wychowaniem seksualnym, wychowaniem do czystości i odpowiedzialnym rodzicielstwem (Katechizm Kościoła Katolickiego nr 2337-2350).

Prawda o sensie i znaczeniu ludzkiej płciowości naprowadza nas na zagadnienie małżeństwa i rodziny jako instytucji ważnej dla normowania i „usprawiedliwiania” ludzkiej seksualności i przeżywania jej w sposób integralny i osobowy.