Dziś, we wszystkich szkołach w Polsce zadzwonił pierwszy dzwonek rozpoczynający nowy rok szkolny i katechetyczny. Są tacy, którzy na ten moment czekali z niecierpliwością i bez wątpienia należą do nich uczniowie, nauczyciele, ale także rodzice, spośród których wielu doświadczyło trudu uczenia swoich pociech podczas trwania nauki zdalnej. Ten nowy rok w edukacji nie jest pozbawiony lęku. Wielu rodziców nadal obawia się zakażenia koronawirusem przez ich dzieci. Często zadają sobie pytanie, czy szkoły są na tyle bezpieczne, że dzieci nie zachorują. Zapewnienia władz oświatowych nie uspakajają ich obaw.

Z informacji, które podają dyrektorzy szkół w regionie łódzkim, wiemy, że placówki oświatowe są przygotowane do bezpiecznej edukacji. Również nauczyciele mówią wprost, że chcą powrotu do tradycyjnej formy nauczania i dołożą wszelkich starań, by zapewnić uczniom bezpieczne warunki kształcenia. Już od jakiegoś czasu opracowują procedury dotyczące nauczania tradycyjnego, ale mając na uwadze zmieniającą się wciąż sytuację, tworzą zasady pracy także w formie hybrydowej oraz udoskonalają sposoby pracy z uczniami w formie zdalnej. Z ich punktu widzenia powrót do szkół i tradycyjnej formy kształcenia jest ważny nie tylko ze względu na wiedzę przekazywaną młodzieży, ale także ze względu na to, że szkoła to miejsce kształtowania postaw społecznych, budowania relacji z drugim człowiekiem w bezpośrednim spotkaniu i rozmowie, o których wartości mogliśmy się przekonać lub właściwie je docenić dopiero w czasie kwarantanny, kiedy byliśmy ich pozbawieni. Uczniowie, którzy zazwyczaj chodzenie do szkoły traktowali jako obowiązek, czasem przykry, deklarują potrzebę spotkania z kolegami i koleżankami, ale również ze swoimi nauczycielami. Wszelkiego rodzaju komunikatory, jak podkreślają, nie zastąpią im spotkania z przyjaciółmi na żywo.

Miniony czas nauki zdalnej, ale także egzaminy maturalne i egzaminy ósmoklasistów, pokazały, że w warunkach trudnych, jakie narzuciła nam pandemia, potrafimy razem współdziałać. Pokazała to także współpraca między nauczycielami katechezy, rodzicami i parafią, która sprawiła, że dzieci przygotowujące się do I Komunii Świętej mogły w radości przeżywać przyjęcie Jezusa do swoich serc. Konieczność dostosowania się do nowych, nieznanych nam dotąd warunków, była nie tylko „lekcją zdalną”, ale także, a może przede wszystkim, lekcją życia. O tym, czy jesteśmy gotowi na kolejną z nich, pokażą nadchodzące tygodnie i miesiące.

Co będzie dalej, mimo panującej pandemii, w dużej mierze zależy przede wszystkim od naszej postawy wobec nowych wyzwań. Może to jest dobry czas, by bardziej doceniać pracę innych, pracowników oświaty, nauczycieli, katechetów, pracowników administracji i obsługi szkoły. Może za mało doceniamy wartość wiary i dlatego nie umiemy przekuć lęku, który nam towarzyszy, w nadzieję, że Bóg chce nam pomóc w rozwiązaniu i tego problemu. Może dobrze jest w ten nowy rok wejść z jeszcze większą ufnością, z zawierzeniem siebie, swojej rodziny, miejsca pracy i nauki Bogu. Może zatem dobrze rozpocząć go od odbycia spowiedzi i udziału we Mszy świętej, prosząc Boga o błogosławieństwo na ten czas.